ခြဲခြာျခင္း

"၀မ္းမနည္းပါနဲ႔ဟာ၊ ငါ ၾကားဖူးတာေလးတခု ေျပာျပမယ္၊ ခြဲခြာေနရတာဟာ ဆံုေတြ႕ေနရတာထက္ ပုိေကာင္းတယ္တဲ့၊ ေ၀းေနရေတာ့ တေန႔ေန႔ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ရမွာပဲ ဆုိၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနလုိ႔ရတယ္၊ အတူူတူ ႐ွိေနတာက ခြဲခြာျခင္းအျဖစ္ အခ်ိန္မေ႐ြး ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္တယ္တဲ့၊ ဒီလုိပါပဲ၊ မခ်စ္ဘဲ ေနလုိက္တာက သက္သာခြင့္ ရႏုိင္ေသးတယ္၊ ခ်စ္မိၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မ်ား မုန္းသြားေလမလဲလုိ႔ တထိတ္ထိတ္ စုိးရိမ္ပူပန္ေနရတတ္တယ္တဲ့ မိေမလရဲ႕"

အခ်စ္ဟု အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ျခင္း မ႐ွိေစရ။
မင္းလူ

အခ်စ္မပါတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး

အခ်စ္မပါတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ေဆာ့ဖ္၀ဲ ထည့္မထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးလုိ အခြံခ်ည္းသက္သက္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။

အခ်စ္ဟု အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ျခင္း မ႐ွိေစရ။
မင္းလူ

အႀကိဳက္ဆံုး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

ညႀကီးမင္းႀကီး
လမ္းမီးတုိင္ ၀ါ၀ါေတြေအာက္ ၌
ႏွင္းေတြ ႏွိပ္စက္သမွ်
တယ္လီဖုန္းေလး
ခုိက္ခုိက္တုန္ခ်မ္းရ၏ ။
ထုိ႔အတူ ခုနစ္ေဆာင္ဘံုျမင့္ ၌
ႏွင္းဆီပြင့္ေလးေရာ
အိပ္ေပ်ာ္ပါရဲ႕လား။
(K ေဇာ္)

---

ကဗ်ာေတြကုိ သိပ္ႀကိဳက္ေလ့ မ႐ွိေပမယ့္ ဒီကဗ်ာေလးကုိေတာ့ ဖတ္ဖတ္မိခ်င္းပဲ စြဲစြဲလန္းလန္း ႀကိဳက္သြားတယ္။ အလြတ္လဲ က်က္မိပါတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္လဲ အခုျပန္ခ်ေရးႏုိင္တာပါ။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက ဖတ္ဖူးတာပါ။ ဂ်ာနယ္တစ္ခုရဲ႕ ေနာက္မွာ သက္မြန္ျမင့္ပံုနဲ႔ VCD Karaoke ေၾကာ္ျငာတစ္ခုမွာ ေရးထားတာပါ...

ပန္းေက်ာင္း

“ငါစဥ္းစားေနတာက တုိ႔လူငယ္ေတြ ဆံပင္႐ွည္တာကုိ လူႀကီးေတြက ဘာျဖစ္လုိ႔ မႀကိဳက္တာလဲ လု႔ိ စဥ္းစားေနတာ”

“ေသာက္ျမင္ကပ္လုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ”

“ဒီလုိလဲ မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ”

ေဇာ္ခင္ေမာ္သည္ ဂစ္တာကုိ ေဘးမွာ အသာခ်ထားလုိက္သည္။ ဒီ ဆံပင္႐ွည္ ျပႆနာကုိ သူလည္း စိတ္၀င္စားသည္။ လွ၀င္းဦးသည္ ေနရာ ျပင္ထုိင္လုိက္သည္။ သူလည္း စိတ္၀င္စားသည္။ တကယ္ေတာ့ ဆံပင္႐ွည္ ျပႆာနာသည္ လူငယ္တုိင္းစိတ္၀င္စားေသာ ျပႆနာတစ္ခု မဟုတ္လား။ ေက်ာ္စြာက စ၍ေမးသည္။

“လူငယ္ေတြ ဆံပင္႐ွည္ထားတာ အျပစ္႐ွိသလား။”

“မ႐ွိဘူး”

အားလံုးက သံၿပိဳင္ေျဖၾကသည္။

“ဒါေပမယ့္ လူႀကီးတခ်ဳိ႕ကေတာ့ တကယ့္ျပစ္မႈႀကီး က်ဴးလြန္ေနသလုိပဲ သေဘာထားၾကတယ္။”

“တုိ႔လူငယ္ေတြ ဆံပင္႐ွည္တာ တုိင္းျပည္ကုိ ဘာမ်ားထိခုိက္သြားလုိ႔လဲကြာ”

“ေအးေလ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္တာနဲ႔ လူငယ္ေတြ ဆံပင္႐ွည္တာ ဘာဆုိင္လို႔လဲ”

“တူရကီမွာ ငလ်င္လႈပ္တာနဲ႔ ဆီေစ်းတက္တာနဲ႔က ဘာမွမဆုိင္သလုိေပါ့ကြာ”

“ဆံပင္႐ွည္ထား က်န္းမာေရးထိခိုက္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္ကြ”

“အံမယ္.. ဆံပင္တုိေတာ့ေကာ က်န္းမာလုိ႔လားကြ။ အာဟာရျပည့္၀မွ ေဆး၀ါးျပည့္စံုမွ က်န္းမာမွာပါ”

“စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က ေရးတယ္ကြ၊ ဆံပင္႐ွည္ထားတာ ႏုိင္ငံျခားယဥ္ေက်းမႈကုိ အတုခုိးတာတဲ့”

“ဟုတ္လား၊ အဲဒီဆရာႀကီးက ေသွ်ာင္ထုံးႀကီးနဲ႔လား”

“အခု ျမန္မာျပည္မွာ ထားေနၾကတဲ့ ဆံပင္ပံုစံေတြ အားလံုးဟာ ႏုိင္ငံျခားက ပံုစံေတြခ်ည္းပဲ။ ေခၚတာေတာင္ ၾကည့္ေလ၊ “ဘုိေက” တဲ့။”

“တကယ့္တကယ္ ေျပာၾကစတမ္းဆုိရင္ ဆံပင္႐ွည္တဲ့လူက ဆံပင္တုိတဲ့လူထက္ ျမန္မာပို ပီသတယ္”

“ဟ.. ႐ွင္းစမ္းပါဦး”

“ဒီလုိေလ၊ ေ႐ွးတုန္းက ျမန္မာေတြရဲ႕ ဆံပင္ဟာ ေသွ်ာင္ထံုးလုိ႔ ရတဲ့အထိ ႐ွည္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြကို တုၿပီး ဆံပင္အတုိညွပ္ၾကတယ္။ ခုျပန္႐ွည္လာတာ ေ႐ွးတုန္းက ျမန္မာေတြနဲ႔ ျပန္တူလာတာပဲကြ၊ ကပ္သပ္ေျပာၾကစတမ္းဆုိရင္ ေျပာတာပါ”

“ဆံပင္႐ွည္တာဟာ ဘာမွ အက်ိဳးမ႐ွိဘူးလုိ႔ ေျပာၾကေသးတယ္”

“ဒါဆုိရင္ ျပန္ေမးလုိက္႐ံု ႐ွိတာပဲ။ ဘီယာေသာက္တာ ဘာအက်ိဳး႐ွိလဲလုိ႔။ ေလာကႀကီးမွာ အဓိပၸါယ္ မယ္မယ္ရရ မ႐ွိဘဲနဲ႔ လူေတြလုပ္ေနၾကတဲ့ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါကြာ၊ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မထိခုိက္ဘူးဆုိရင္ ၿပီးတာပဲဲ”

အသက္ေလးဆယ္ခန္႔ လူႀကီးတစ္ဦးသည္ ဒယီးဒယုိင္ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ အရက္မူးလာဟန္ တူသည္။

“ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ဘယ္သူမွ မေၾကာက္လုိ႔ အရက္ေသာက္တာကြ”

ထုိလူႀကီး ျပန္သြားမွ စကား ျပန္စျဖစ္ၾကသည္။

“တကယ္ေတာ့ သ႐ုပ္ပ်က္တယ္ မပ်က္ဘူး၊ ယဥ္ေက်းတယ္ မယဥ္ေက်းဘူးဆုိတာ ဆံပင္နဲ႔လဲ မဆုိင္ဘူး၊ အ၀တ္အစားနဲ႔လဲ မဆုိင္ဘူး စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ပဲဆုိင္တယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွာ ႐ွိသင့္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ ႐ွိမယ္ဆုိရင္ ဆံပင္တုိတုိ႐ွည္႐ွည္ သ႐ုပ္မွန္တယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပဲ”

“ငါတစ္ခုေျပာမယ္၊ တုိ႔လူငယ္ေတြဟာ ဆံပင္႐ွည္ေပမယ့္ လူႀကီးသူမေတြ ေ႐ွ႕ကျဖတ္သြားရင္ ေခါင္းငံု႔ၿ႔ပီး သြားၾကတာပဲ။ လူငယ္ေတြ ေဘာင္းဘီး႐ွည္ ၀တ္ၾကေပမယ့္ ဘတ္စကားေပၚမွာ သက္ႀကီး႐ြယ္အုိေတြ တက္လာရင္ ေနရာဖယ္ေပးၾကတာပဲ။ ဒါ ျမန္မာ့႐ုိးရာစိတ္ဓါတ္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ မဟာဗႏၶဳလဟာ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ကုိ ေတာ္လွန္တယ္။ ခုေခတ္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ ေဘာင္းဘီ၀တ္ၿပီး က်ဴးေက်ာ္သူကုိ ေတာ္လွန္တယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ဴးေက်ာ္ေစာ္ကားသူကုိ တြန္းလွန္တာဟာ ျမန္မာ့စိတ္ဓာတ္ပဲကြ။ ျမန္မာမွာ ျမန္မာစိတ္ဓာတ္႐ွိဖုိ႔သာ ပဓာနပဲ။ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈက သာမညပဲ”

“စာေပေဟာေျပာပဲြတစ္ခုမွာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္ကြ၊ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈဟာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မသက္ဆုိင္ဘူးတဲ့။ လူေနမႈအေဆာက္အအံုနဲ႔သာ သက္ဆုိင္တယ္တဲ့။ ႐ုိးရာအစဥ္အလာ ဓေလ့ထံုးစံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အျပဳအမူေတြသာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ သက္ဆုိင္တယ္တဲ့။ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈဟာ ေခတ္ကုိလုိက္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲ ေနမွာပဲတဲ့။ လူေနမႈအေဆာက္အအံုဟာလည္း ေျပာင္းလဲေနမွာပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ယဥ္ေက်းမႈ မေျပာင္းလဲဖုိ႔ကေတာ့ ႐ိုးရာအစဥ္အလာ ဓေလ့ထုံးစံေတြကုိ မပယ္ဖ်က္ဖုိ႔ပဲ တဲ့ကြ” …

---

၂၈၊ ၂၊ ၇၇ လုိ႔ ေန႔စဲြတပ္ထားတဲ့ ဆရာ “မင္းလူ” ရဲ႕ “ပန္းေက်ာင္း” ၀တၳဳထဲက ကူးယူတင္ျပပါတယ္။ လူႀကီး၊ လူငယ္ၾကား ျပႆနာကုိ ၁၀တန္းေက်ာင္းသား ၅ ေယာက္ေလာက္က မေက်မနပ္နဲ႔ ျပဇာတ္ဆန္ဆန္ အခ်ိတ္အဆက္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးသြားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာမင္းလူရဲ႕ အေရးအသားကုိ တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် မျပင္ပဲ တင္ျပတာပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

၀န္ေဆာင္မႈဆုိတာ

၀န္ေဆာင္မႈဆိုတာ ဘာလဲ။
၀န္ေဆာင္မႈကုိ ထုတ္လုပ္ခ်ိန္တြင္ ၀ယ္ယူသူသည္ ထုတ္လုပ္သည့္ စနစ္တြင္ ႐ွိရမည္။
#ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ကုိ ဥပမာ ေပးပါမည္။ ဆံပင္ညွပ္ခ်ိန္တြင္ ဆံပင္ညွပ္မည့္ပုဂၢိဳလ္မွာ ဆံပင္ညွပ္ ဆုိင္တြင္႐ွိရမည္။

၀န္ေဆာင္မႈကုိ ထုတ္လုပ္ခ်ိန္တြင္ ၀ယ္ယူသူသည္ မိမိစိတ္တုိင္းက်မႈကို ေျပာင္းလဲမႈ တစ္ရပ္အျဖစ္ ထည့္သြင္းႏုိင္သည္။
#ဆံပင္ညွပ္ရာတြင္ မိမိညွပ္လုိသည့္ ပံုစံကုိ ေပ်ာ္ႏုိင္သည္။ (တိက်သည့္ ပံုစံမ႐ွိပါ။ မိမိ စိတ္တုိင္းက် ပံုသြင္းႏုိင္သည္။)

၀န္ေဆာင္မႈကို ထုတ္လုပ္ခ်ိန္ ႏွင့္ သံုးစြဲခ်ိန္မွာ ဆက္တုိက္ျဖစ္သည္။ ဆုိလုိသည္မွာ ၀န္ေဆာင္မႈကုိ သိုေလွာင္၍မရ။ သယ္ယူပို႔ေဆာင္၍မရ။
#ဆံပင္ညွပ္ရန္ ပုိက္ဆံႀကိဳေပး၍မရ။ ေနာက္တစ္ေနရာ ေျပာင္းညွပ္၍မရ။

ထုတ္ကုန္ နဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈ ကြာျခားခ်က္

၁။ ထုတ္ကုန္ကို ထိေတြ႔၍ရသည္။ ၀န္ေဆာင္မႈကုိ ထိေတြ႔၍မရ။
၂။ ထုတ္ကုန္ကုိ ၀ယ္ယူခ်ိန္တြင္ ပုိင္ဆုိင္မႈကုိ လႊဲေျပာင္းသည္။ ၀န္ေဆာင္မႈတြင္ ပုိင္ဆုိင္မႈကုိ ေယဘူယ်အားျဖင့္ လႊဲေျပာင္းျခင္း မ႐ွိ။
၃။ ထုတ္ကုန္ကုိ တစ္ဆင့္ ျပန္လည္ေရာင္းခ်၍ ရသည္။ ၀န္ေဆာင္မႈတြင္ ျပန္လည္ ေရာင္းခ်မႈမွာ မျဖစ္ႏုိင္။
၄။ ၀ယ္ယူျခင္းမျပဳမီ ထုတ္ကုန္ကုိ ျပႏုိင္သည္။ ၀န္ယူျခင္းမျပဳမီ ၀န္ေဆာင္မႈမွာ မတည္႐ွိႏုိင္ေသး။
၅။ ထုတ္ကုန္ကုိ ဂုိေဒါင္တြင္ သုိေလွာင္ႏုိင္သည္။ ၀န္ေဆာင္မႈကုိ သိုေလွာင္မထားႏုိင္။
၆။ ထုတ္ကုန္ကုိ မသံုးစြဲခင္ ႀကိဳတင္ထုတ္လုပ္ထားရသည္။ ၀န္ေဆာင္မႈတြင္ ထုတ္လုပ္ ျခင္းႏွင့္ သံုးစြဲျခင္းမွာ တစ္ၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ေပၚသည္။
၇။ ထုတ္ကုန္ကုိ သယ္ယူတင္ပို႔ႏုိင္သည္။ ၀န္ေဆာင္မႈကုိ မျပဳႏုိင္။ (သို႔ေသာ္ ထုတ္လုပ္သူ မ်ားကုိေတာ့ ပုိ႔ေဆာင္ႏုိင္သည္။)
၈။ ထုတ္ကုန္ကုိ ေရာင္းသူမွ ထုတ္လုပ္သည္။ ၀န္ေဆာင္မႈကုိ ထုတ္လုပ္သည့္ ျဖစ္စဥ္တြင္ ၀ယ္ယူသူမွ တစိတ္တေဒသအေနျဖင့္ တုိက္႐ုိက္ပါ၀င္ ပတ္သက္သည္။
၉။ ေရာင္းသူ ကုမၸဏီႏွင့္ ၀ယ္သူၾကားတြင္ တုိက္႐ုိက္မဟုတ္ေသာ ဆက္သြယ္မႈ ျဖစ္တည္ႏုိင္သည္။ ၀န္ေဆာင္မႈေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ တုိက္႐ုိက္ဆက္သြယ္မႈ လုိအပ္သည္။

ဆရာေမာင္စူးစမ္း၏ ...

ၿဗိတိသွ်သာ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ မသိမ္းခဲ့လွ်င္ .........

အခ်ဳိ႕က ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ႏုိင္ငံေရးအရ သမၼတႏုိင္ငံသုိ႔ မုခ် ေျပာင္းလဲခဲ့ရမည္ဟူ၍ လည္ေကာင္း၊ စီးပြားေရးအရ အရင္း႐ွင္စနစ္ထြန္းကား ေနခဲ့၍ စက္မႈႏုိင္ငံအျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲေနခဲ့ရမည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း ထင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာေမာင္စူးစမ္းသည္ အရင္း႐ွင္စနစ္ထြန္းကား လာႏုိင္သည္ကုိ လက္ခံေသာ္လည္း ထုိအရင္း႐ွင္စနစ္သည္ ဥေရာပအရင္း႐ွင္ စနစ္ႏွင့္ မတူႏုိင္ဟု ယူဆ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ အရင္း႐ွင္စနစ္ ဖြ႔ံၿဖိဳးထြန္းကားေနလ်က္ သက္ဦးဆံပုိင္ ဧကရာဇ္စနစ္သည္ပင္ ထြန္းကားေနခဲ့ရေပမည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ဆရာေမာင္စူးစမ္းသည္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္၏ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးေရးစနစ္ကုိ ဥပမာယူျပ၏။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္၏ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးေရးစနစ္ ႐ွင္ဘုရင္က ေျမယာအားလံုးကုိ ပုိင္ဆုိင္ေသာစနစ္ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕စား၊ ရြာစားမ်ားကုိ အဆင့္ဆင့္ ကံေၾကြးခ်လ်က္ စစ္တပ္ကုိ ေျမယာခ်ထားေပးသည္။ တုိင္းသူျပည္သားတုိ႔သည္ စစ္မႈထမ္းျဖစ္ေစ၊ မင္းမႈထမ္းျဖစ္ေစ ဘုရင့္ေျမကုိ လုပ္ပုိင္ခြင့္႐ွိသည္။ ထုိ႔ျပင္ သီးႏွံထြက္ ဆယ္ပံုတစ္ပုံ(၀ါ) ဆယ္ခုိင္တစ္ခုိင္ကုိ အခြန္ဘဏာေတာ္အျဖစ္ ဆက္သရသည္။

စက္မႈလုပ္ငန္းဘက္တြင္ တြင္းစားမ်ားကုိ ေရနံတြင္းမ်ား တူးေဖာ္လုပ္ကုိင္ ေစလ်က္ ထြက္ေသာေရနံကုိ ဘုရင္ကသာ ၀ယ္ယူသည္။ သေဘၤာက်င္း လုပ္ငန္းသည္ ဘုရင့္အားေပးမႈျဖင့္ ၿဗိတိသွ်တုိ႔ ေအာက္ျမန္မာျပည္ စတင္သိမ္းၿပီးသည္အထိ ထြန္းကားခဲ့၏။ တစ္ႏုိင္ငံလံုးျခံဳ၍ က်ယ္ျပန္႔ ျခင္းမ႐ွိသည့္တုိင္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈႏွင့္ စာေသာ္ ဒဂၤါးသြန္းလုပ္သံုးစြဲျခင္းမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ့သည္။ ဖလ္ခ်က္စက္႐ံု၊ ေသနတ္စက္႐ုံ၊ သစ္ေတာလုပ္ငန္း၊ သတၳဳလုပ္ငန္း၊ စသည္တုိ႔ကုိ ဘုရင္က ဦးစီးဦးကုိင္ျပဳလ်က္ ဖြ႔ံၿဖိဳးေစခဲ့သည္။ အတုိခ်ံဳးဆိုလွ်င္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးႏွင့္ စက္မႈလုပ္ငန္းတုိ႔တြင္ ဘုရင္၏ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈျဖင့္ စတင္ထြန္းကားရန္ အရွိန္ယူလ်က္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တြင္ ဘုရင္လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားေသာ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈႏွင့္ ဒြန္တဲြယွဥ္လ်က္ ပုဂၢလိက လက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားလဲ ထြန္းကားေသးသည္ ဟု စာေရးသူက ဆုိပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ရက္ကန္းမ်ားသည္ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

ဘုရင္လက္၀ါးႀကီးအုပ္စနစ္ ထြန္းကားေစေသာအေၾကာင္းခ်င္းရာသည္ ထုိစဥ္က ဘုရင္တုိ႔လုိက္နာက်င့္သံုးေသာ ကုန္သည္၀ါဒ ေၾကာင့္ဟု ဆရာေမာင္စူးစမ္းက ဆုိပါသည္။ ကုန္သည္၀ါဒ၏ သေဘာမွာ ေရႊသာ ဓနျဖစ္ေလရာ ေရႊမ်ားႏုိင္ငံျခားသို႔ထြက္သြားမည္ကုိ အလြန္စုိးရိမ္သည္။ ယခုေခတ္သစ္ ေဘာဂေဗဒအျမင္ႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ထုိကုန္သည္၀ါဒသည္ အျခားႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးအရ ဆက္ဆံမႈ နည္းႏုိင္သမွ် နည္းပါးေစေလသည္။ ႏုိင္ငံျခားပစၥည္းမ်ား အ၀ယ္နည္းပါးသည္တြင္ ျပည္တြင္း၌ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းမ်ား ထူေထာင္ႏုိင္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဤၽတြင္ စီးပြားေရးအရေရာ ႏုိင္ငံေရးအရပါ အင္အားႀကီးသည့္ ဘုရင္က ေ႐ွ႕ေဆာင္ေ႐ွ႔ရြက္ျပဳလ်က္ မတည္ထူေထာင္ရန္ အေျခအေန ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။

အခ်ဳိ႔ ရာဇ၀င္ဆရာတုိ႔က ဤသို႔ေသာ ဘုရင္လက္၀ါးႀကီးအုပ္စီးပြားေရး စနစ္ကုိ ေထာက္ျပလ်က္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ရာဇ၀င္ အေျခအျမစ္ကပင္လွ်င္ ဆုိ႐ွယ္လစ္ သေဘာတရား ကိန္း၀ပ္သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ဆြဲ ေဖာ္ျပ၏။ ဤ အခ်က္မွားယြင္းသည္ဟု ဆရာေမာင္စူးစမ္က ေထာက္ျပျပန္၏။ အဂၤလန္ႏွင့္ ျပင္သစ္တုိ႔တြင္ အရင္း႐ွင္စနစ္သည္ မင္းက စီးပြားေရးနယ္ထဲ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈကုိ ဆန္႔က်င္ရာမွ ဖြံ႔ၿဖိဳးျခင္းျဖစ္သည္။ ပရပ္႐ွားႏွင့္ ဂ်ပန္တုိ႔တြင္ အရင္းရွင္စနစ္မွာ ဘုရင္ဧကရာဇ္က ဦးစီးဦးေဆာင္၍ ျဖစ္ေစ၊ ဘုရင္ဧကရာဇ္က ကုန္သည္ႀကီးတုိ႔ႏွင့္ မဟာမိတ္ဖဲြ႔၍ ျဖစ္ေစ အရင္း႐ွင္စနစ္ကုိ ဖြ႔ံၿဖိဳးထြန္းကား ေစျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာေမာင္စူးစမ္း၏ ယူဆခ်က္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိသာ ၿဗိတိသွ်တုိ႔ မသိမ္းခဲ့လွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဂ်ပန္ဧကရာဇ္ ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳေသာ အရင္း႐ွင္စနစ္တစ္ရပ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးႏုိင္၏ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

ထုိ႔ျပင္ အခ်ဳိ႕က ျမန္မာႏုိင္ငံကုိသာ ၿဗိတိသွ်တုိ႔ မသိမ္းခဲ့လွ်င္ လြပ္လပ္ေသာ သမၼတႏုိင္ငံျဖစ္လာလိမ့္မည္ ဟုယူဆၾက၏။ ဆရာေမာင္စူးစမ္းကမူ ဘုရင္ ဧကရာဇ္စနစ္ပင္ ဆက္လက္တည္ျမဲေနမည္ဟု ယူဆ၏။ သမၼတႏုိင္ငံျဖစ္လာ ႏုိင္သေလာ (သို႔မဟုတ္) ဘုရင္ဧကရာဇ္ အမည္ခံသာ႐ွိေသာ ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္လာႏုိင္သေလာ ဟူေသာ ျပႆနာမွာ တုိင္းျပည္၏ စီးပြားေရးအင္အားအသီးသီးေပၚ မူတည္ေလသည္။ လြပ္လပ္ေသာ ကုန္ထုတ္ လုပ္သူမ်ားက စီးပြားေရးအရေရာ ႏုိင္ငံေရးအရပါ အင္းအားႀကီးခဲ့လွ်င္မူ ျပင္သစ္ ေတာ္လွန္ေရး ကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ၿဗိတိန္ ေရာင္း၀ဲလ္ေတာ္လွန္ေရးကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေစ အေျခအေန႐ွိႏုိင္ၿပီး သမၼတႏုိင္ငံျဖစ္ေစ ဘုရင္ဧကရာဇ္ အမည္ခံသာ႐ွိေသာ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္ေစ ျဖစ္ထြန္းလာေပမည္။

သို႔ေသာ္ ထုိေခတ္ထုိအခါက လြပ္လပ္ေသာ ကုန္ထုတ္လုပ္သူမ်ားသည္ အထက္႐ွင္းလင္းခဲ့သလုိ စီးပြားေရးအရေရာ ႏုိင္ငံေရးအရပါ အင္းအားနည္းပါး ခဲ့၏။ ထုိအေျခအေနက ဘုရင္ဧကရာဇ္အား လူမႈေရးအင္းအားအသီးသီးက တစံုတရာေသာ အတုိင္းအတာအထိ ေမွ်ာ္လင့္အားထားၾကမည္ျဖစ္သည္ဟု စာေရးသူကခန္႔မွန္းပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၿဗိတိသွ်တုိ႔သာ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ မသိမ္းပုိက္ခဲ့လွ်င္ ဘုရင္ဧကရာဇ္စနစ္သည္သာ ဆက္လက္စိုးမုိးေနေပလိမ့္မည္။

---------------------------------------------------------------------

ဆရာေမာင္စူးစမ္း၏ ၊ ေယာမင္းႀကီး၏ စီးပြားေရးအေတြးအေခၚ ႏွင့္ ေဘာဂေဗဒလက္ေရြးစင္ ၊ မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပသည္။

လက္ေဆာင္

ကိုယ္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ကုို ျငင္းပါ။
လက္ေဆာင္မွာပါတဲ့ ေစတနာကုိုေတာ့ မျငင္းပါနဲ႔ကြာ။

ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

သင္၏အခ်စ္ကုိ
ငါယုံၾကည္ပါ၏။
ဤစကားသည္
ငါ၏ေနာက္ဆံုးစကား
ျဖစ္ေစသတည္း။ ။

ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး

စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္း

ေရာက္လာတာမၾကာလွေသးေပမယ့္ ျပန္ခ်င္တာၾကာလွၿပီ။

႐ႈး....
တာရာမင္းေ၀

အခ်စ္

ခ်စ္မယ္ဆိုရင္ အခ်စ္အတြက္မွတစ္ပါး အျခားဘာအတြက္မွ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သူ႕အၿပံဳးေလး ႏွစ္သက္လုိ႔၊ သူ႕မ်က္ႏွာေလး၊ ညင္သာသိမ္ေမြ႕တဲ့ သူ႕စကားေျပာပံုေလး၊ သူ႕အေတြးတစ္စ ကုိယ္နဲ႔ထပ္တူက်သြားတာေလးကို သေဘာက်လို႔ ခ်စ္မိတယ္ဆိုတာမ်ဳိး မေျပာပါနဲ႔။ ခ်စ္လို႔ခ်စ္တာပဲ ျဖစ္ပါေစ။ အဲဒါမွ အစဥ္အၿမဲ ခ်စ္မွာ။ အခ်စ္ရဲ႕ မဆံုးႏုိင္ေသာ သက္တမ္းတေလ်ွာက္လံုး ထာ၀ရ ခ်စ္ေနမွာ။

Elizabeth Browning (1806-1861)

ေႏြဦးကာလ ျမဴထေသာခါ

ေႏြဦးကာလ၊ ျမဴထေသာခါ
ရင္းေထာင္ရင္းဆြဲ၊ ေဆာင္ၿမဲအုိးလြယ္ကာ
ဓားႏွီးထက္စြာ၊ ခါးမွာခ်ပ္လ်က္
ထန္းပြင့္ထန္းခုိင္၊ ရႊန္းၿမိဳင္ၿမိဳင္
ကလုိင္သာလြယ္လုိ႔တက္သည္ႏွင့္ေလး။

ထန္းပင္ထန္းလက္၊ ထန္းရြက္ကယ္ေ၀ေ၀
စင္ေအာင္ခုတ္ထစ္၊ ႏုမ်စ္ကယ္ထန္းဦးေရ
မယားငယ္ေဆြ၊ ထန္းေရသိမ္းဆည္း
သားေျမးဟစ္ေၾကာ္၊ ေခြး၀က္ကယ္ေခၚ
ထန္းေလ်ွာ္သာ ယုန္ပုိက္စည္းငယ္ႏွင့္ေလး။

ေခၚသံရုိက္ဟည္း၊ လူလည္းေၾကာ္ျငာ
ေခြးဟစ္လူဟစ္၊ ခတ္ပစ္ကယ္ေျခာက္ေသာခါ
ပုတတ္ကယ္ယုန္ခါ၊ ေတာမွာရွိၾက
ငံုး ၾကက္ကယ္ ဖြတ္ ေႁမြ၊ ၀ံပုေလြ
မေနထြက္လာၾကသည္တည့္ေလး။

၀မ္းသာအားရ၊ မယားကတစ္သြယ္
ဟင္းရြက္ဆုိးေကာင္း၊ ေသာင္းေျပာင္းေရာ၍လြယ္
လင္က တစ္သြယ္၊ ယုန္ငယ္ကစ
ေတာသတၱ၀ါ၊ ေတြ႕တုိင္းကုိသာ
အိတ္မွာသာယူ၍ခ်သည္ႏွင့္ေလး။

သို႔ႏွင့္ေရာက္က၊ ခဏေအာင့္လ်ွင္
တံစို႔ထက္ႏွင့္၊ ထန္းလ်က္ဖုိမွာကင္
ဟင္းအုိးဆူလ်ွင္၊ အကင္ခတ္ၿပီး
အုိးကင္းႏွင့္ေလွာ္၊ ေရႏွင့္ေၾကာ္
မိုးေမ်ွာ္ငရုတ္သီးငယ္ႏွင့္ေလး။

ႏွီးေဒါင္းလန္းႀကီး၊ ခူးျပီးေသာခါ
သမီးႏွင့္သား၊ မ်ားလုိ႔မ၀င္သာ
ဒူးတစ္ဖက္ဟာ၊ တြန္းကာဖယ္လ်က္
သူ႕ထက္ငါေလ၊ စားေတာ့မည္ေစ
စားေပသာလွအုန္းခြက္ကယ္ႏွင့္ေလး။

ငံု႔လ်က္ကိုယ္စီသာ
ဆုပ္ကာ ေလြးေတာ့သည္။
ၿပီးလ်ွင္ေရမရွာ
ေခြးသာေကၽြးေတာ့သည္။

တ်ာခ်င္း
၀န္ႀကီးပေဒသရာဇာ

ေတြ႔ဆုံမႈ + ခြဲခြာမႈ

ေတြ႕ဆံုမႈတုိင္းမွာ
ခြဲခြာမႈ ရွိတယ္ဆုိတာ
ဘာေၾကာင့္လဲ။ ။
ျဖစ္ႏုိင္ရင္
မင္းတုိ႔နဲ႔ ငါအျမဲတမ္း
အတူတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္တယ္။ ။

ဘ၀မွာ
ျဖစ္ခ်င္တာထက္
ျဖစ္သင့္တာကို
ဦးစားေပးရမွာ
ငါနားလည္ပါတယ္။ ။

ဒါေပမဲ့
ငါနားမလည္ႏုုိင္တာ
ဘာေၾကာင့္ ငါမ်က္ရည္က်ေနသလဲဆုိတာ။ ။

၀င္းေဇာ္မ်ိဳး © 2005.All Rights Reserved.

စတင္ျခင္း

ျမန္မာလုိ စေရးေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ျမန္မာလုိေရးထားတဲ့ သူမ်ား Blog ေတြလုိက္ေလ့လာပါတယ္။ အဆင့္႐ိွလုိက္တာ၊ စနစ္က်လုိက္တာ။ အေတြးအေခၚကလည္း ေကာင္း၊ အေရးအသားကလည္း ေခ်ာဆုိေတာ့ (မအားတဲ့ ၾကားထဲကေတာင္) ထုိင္ၿပီး စိတ္ေအးလက္ေအး ဖတ္မိတယ္။ အဲ့ဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရးဆက္ႏြယ္ စီးပြားေရး၊ ဒႆနေတြ (တခ်ဳိ႕ကလဲ ကုိယ္ေရး ကုိယ္တာေလးေတြေပါ႔။) နဲ႔ ပတ္သက္ေနေလ့႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားရၿပီေပါ႔။ ငါ... ဘာေရးမလဲ။ ငါ... ဘာကၽြမ္းက်င္လဲ။ စာရင္းလဲခ်ၾကည့္ေရာ နံပါတ္(၁) မွာတင္ ဘာေရးရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ႐ႈပ္ပါတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ထဲ ႐ွိတာပဲေရးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္မိတယ္။ Blog ဖတ္သူေတြကုိေတာ့ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ အက်ဳိး႐ွိေစမေပါ႔ဗ်ာ။ ကဲပါ။ အခုရက္ေတာ့ လံုး၀မအားေသးဘူး။ ေနာက္မွပဲ.... ေရးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ေဇာ္ဂ်ီ

ျမန္မာလုိ Post ေတြေရးမယ္။ ZawGyi Unicode Font ကုိသံုးထားလုိ႔ Firefox အသံုးျပဳသူမ်ား ေက်းဇူးျပဳၿပီး Font Download လုပ္ေပးပါ။ EOT သံုးမွာျဖစ္တဲ့ အတြက္ IE သံုးသူမ်ားအတြက္ေတာ့ Font Download လုပ္စရာ မလုိပါ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။